Wonder Gay วัยรุ่นกรี๊ด ผู้ใหญ่กลุ้ม

Wonder Gay วัยรุ่นกรี๊ด ผู้ใหญ่กลุ้ม

จากคลิปเพื่อนดันไปโพสต์บนยูทูป ทำให้นักเรียนชายห้าคนในชั้นมัธยมปลายในชุดพละที่เต้นเลียนแบบวงเกาหลี “วันเดอร์ เกิร์ล” หน้าเสาธงโรงเรียน ดังเปรี้ยงปร้างขึ้นมา และต่อมาได้กลายเป็นกระแสวิพากษ์์วิจารณ์กันยกใหญ่เมื่อค่ายเพลงวัยรุ่นของอาร์เอสจับเซ็นสัญญาจะออกอัลบั้ม “Wonder Gay” ให้
“ไม่ได้รังเกียจเพศที่สาม แต่ไม่ควรสนับสนุน เพราะจะเกิดการเลียนแบบ”

นั่นคือ ทัศนะของคนส่วนใหญ่ที่เป็นผู้ใหญ่ และยิ่งคนเป็นพ่อเป็นแม่แล้วต่างก็แสดงอาการวิตกกังวลว่า บุตรชายบุตรสาวเห็นเข้า แล้ว จะ “เบี่ยงเบน”

อารมณ์ ความรู้สึก และทัศนะคติในทำนองนี้เกิดขึ้นทุกที่ และทุกครั้งที่มีการนำเสนอภาพของความหลากหลายทางเพศออกสู่สาธารณะโดยเฉพาะผ่านหน้าจอทีวี

จริงๆ แล้ว ในจอทีวี มีนักแสดงตลกชายที่ชอบแต่งหญิงเป็นจำอวดกะเทยอยู่แทบทุกช่อง ละครบางเรื่องก็มีตัวละครเป็นเกย์ กะเทย ทอม ดี้ และส่วนใหญ่ก็มักจะผลิตซ้ำภาพเดิมๆ แทบทั้งสิ้น ถ้ากะเทยไม่เป็นตัวตลก ไร้สาระ และไร้สมอง เราก็จะเห็น เกย์ ทอม ดี้ เกิดมาอาภัพและน่าสงสาร

เมื่อภาพเหล่านี้เริ่มเปลี่ยนไปในทิศทางตรงกันข้าม อย่างกรณีของกลุ่มนักเรียนชายวัยมัธยมปลาย หน้าตาแสนจะธรรมดาออกจะเนิร์ด ๆ มาเต้น เพลง Nobody ของ Wonder Girls และพอใจจะเรียกตัวเองว่า Wonder Gay ออกมาให้สัมภาษณ์ว่า มันเป็นกิจกรรมยามว่าง ไม่ได้เสียการเรียน และไม่คิดว่า เป็นเรื่องเสียหาย

ผู้คนส่วนใหญ่โดยเฉพาะผู้ใหญ่ก็ยังตั้งคำถามอีก จึงเป็นเรื่องที่น่าสนใจว่า ตอนมีภาพลบๆ ในจอทีวี ก็มีคนออกโรงมาค้านว่า ไม่ควรมี เกย์ กะเทยบนจอทีวี และเมื่อตอนมีภาพบวกบนจอทีวี เพราะเด็ก ๆ อยากทำเป็นกิจกรรมยามว่าง ก็มีคนออกมาคัดค้าน เหมือนเดิม

ผมคิดว่า แทนที่ผู้ใหญ่จะตั้งคำถามกับกลุ่มเด็กๆ เหล่านั้น ควรจะหันมาถามคำถามกันเองก่อนอย่างจริงจังเสียที ดีไหมว่า

สังคมไทยมีความรู้ ความเข้าใจแค่ไหนในเรื่องความหลากหลายทางเพศ และเรื่องสิทธิมนุษยชน บ้านเรา ไปถึงไหนกันแล้ว?
การอ้างเรืื่อง “การเบี่ยงเบน” แทนที่จะมองว่า เรื่องเพศมีความหลากหลาย และมีอีกหลายเรื่องที่ยังไม่รู้ และการอ้างด้วยความกลัวเรื่อง “การเลียนแบบ” แทนที่จะถามตัวเองว่า มันจริงหรือไม่ หรือจริงๆ แล้ว เรากลัวๆ กันต่อๆ มา? สิ่งเหล่านี้ตั้งอยู่บนพื้นฐานของอะไรกันแน่ ความไม่รู้ และรากเหง้าอคติทางเพศ หรือเปล่า?

ผู้ใหญ่มักไม่เคยถามตัวเองมาเลยอีกด้วยว่า คำวิจารณ์ในแง่ลบ และความเห็นของตัวเองที่เขียน ที่ระบายออกมา มาจากอารมณ์ ความรู้สึกขัดหู ขัดตา ความเกลียดชัง หรือไม่ และที่น่าสนใจไปกว่านั้น ก็คือแล้วความรู้สึกเหล่านี้ จริงๆ แล้ว มันมาจากไหน เกิดขึ้นได้ยังไง?

คนเรามักอาศัยเพียงการสังเกต คาดเดาเอาเอง และบวกกับความยังไม่รู้ในเรื่องเพศศึกษา ตั้งแต่วัยเด็กที่เราถูกสอนกันมา แล้วก็หันไปกล่าวหาชี้โทษว่า ใครหรืออะไรจะเป็นตัวการทำให้ใคร “เบี่ยงเบน” ได้

จริงๆ แล้ว เรื่องนี้ “ปัญหา” อยู่ที่ Wonder Gay ไปออกทีวีและทำอัลบั้ม หรือปัญหาอยู่ที่ ตัวผู้ใหญ่เอง?

(ได้ฟัง single ของพวกเธอแล้วหรือยัง?)

___________________________________________________________
ที่มา: วิทยา แสงอรุณ หน้าม่านมายา กรุงเทพธุรกิจ 9 June 2009