“MILK” หนังเยี่ยม ลดอคติทางเพศในสังคม

Hiding No More เลิกแอบเสียที วิทยา แสงอรุณ 28 ก.พ. 2009 MetroLife Section หนังสือพิมพ์ผู้จัดการ วันเสาร์

นับเป็นช่วงเวลาที่ “เหมาะมาก” ที่ค่าย M Pictures ได้ลงโปรแกรมหนังเรื่องนี้ในบ้านเรา หลังจากงานพาเหรดเกย์ที่เชียงใหม่เมื่อวันเสาร์ที่ 21 ก.พ. ต้องล่มไป เพราะ “กลุ่มคนเสื้อแดง” บุกล้อมสถานที่จัดงาน ขู่เข็ญ และกักขังคนไว้ข้างใน แถมยังเรียกร้องให้ผู้จัดงานออกมา “ขอโทษ”

ใครที่ได้ติดตามข่าวนี้คงต้องงงไปตามๆ กัน อยู่ๆ คนเสื้่อแดงมาเกี่ยวอะไกับงานเกย์? แล้วอยู่ๆ มาบอกให้ขอโทษ “เรื่องอะไร”?

ก่อนหน้านี้นายนที ธีระโรจนพงษ์ ประธานกลุ่มเกย์การเมืองไทยออกโรงมาคัดค้านสุดลิ่มทิ่มประตู หลังจาก “เพิ่ง” ได้ยินจากคู่สนทนาในรายการทอล์คโชว์ดัง (จับเข่าคุย) ที่พูดถึงว่า ที่เชียงใหม่ จะมีการจัดงานเกย์พาเหรด พอได้ยินดังนั้น ท่านก็ยืนยันหัวชนฝาว่า จะไม่ให้มีงานนี้เกิดขึ้น ทั้งๆ ที่ตอนออกอากาศรายการนั้นอยู่ ยังไม่รู้รายละเอียดเกี่ยวกับงานนี้ ซักอย่าง

จะเป็นด้วยอารมณ์พาไป หรือพลั้งปากพูดไป ก็แล้วแต่ ต่อมาท่านก็วิ่งไปยื่นหนังสือประท้วง ประท้วง ประท้วง

การออกอาการคัดค้านงานดังกล่าวในรายการทีวีทั้งๆ ที่ยังไม่ทราบที่มาที่ไปของการจัดงาน กลายเป็นเรื่องน่ากังขาในหมู่คนทำงานเรื่องเพศและสิทธิ์ว่า นายนทีกำลังทำอะไร?

แต่ที่ใครๆ เดาๆ กันพากันเห็นสอดคล้องไปว่า นั่นคืออีกงานหนึ่งที่คนๆ หนึ่งสามารถจับความ “เปราะบาง” ในสังคมไทยบ้านเรามาใช้อย่างได้ผล นอกเหนือจากยกประเด็นเรื่องสุขภาพเยาวชน พุทธศานา และเพศสัมพันธ์ในวัยรุ่น ฯลฯ มาก่อนหน้า

ผมคิดว่า ความตั้งใจใดๆ ให้เกิดการเปลี่ยนแปลงในทางที่ดีย่อมเป็นสิ่งที่ดี แต่อย่าให้ความตั้งใจแฝงไว้ด้วยอคติ

คุณผู้อ่านทั่วไปอาจจะคิดว่า ข่าวคราวความเคลื่อนไหวที่เกิดขึ้นเกี่ยวกับเกย์ ตั้งแต่ต้นปีที่ผ่านมา เป็นเรื่องโหนกระแส สร้างกระแส และตามกระแส หรืออาจเป็นเรื่องผิดใจกันในหมู่เกย์ หรือเป็นเรื่องที่ “ไม่เกี่ยวกับชั้น”

ก็คิดกันไปได้นะครับ ส่วนผมเอง คิดว่า เรื่องที่ตกเป็นข่าวนั้น รวมถึบวิธีการนำเสนอประเด็น รูปแบบการแสดงออก และคัดค้านต่างๆ กำลังปลุกกระแส “เกลียดเกย์” ขึ้นในสังคมไทยอย่างกว้างขวาง และน่าเป็นห่วง ทั้งๆ ที่ความรู้สึกเช่นนี้ ไม่เคยปรากฏชัดเจนในบ้านเรา แต่ต่อไปนี้ มันจะกลายเป็นปัญหาหนึ่งที่ต้องจับตามอง

ในอเมริกา ความรู้สึกเกลียดชังต่อความแตกต่างมีความรุนแรงมาก เพราะสังคมอเมริกันมีคนหลายเชื่้อชาติ ศาสนา สีผิว ภาษา อพยพมาอยู่ร่วมกัน มีความรังเกียจกัน ดูถูกกัน และทำร้ายกัน

จากประวัติศาสตร์เรื่องมาถึงปัจจุบัน เกย์ เลสเบี้ยน หรือจะเรียกรวมๆ ว่า LGBT นะครับ (lesbian gay bisexual transgender) ก็เป็นคนอีกกลุ่มหนึ่งที่มักตกเป็นเหยื่อความเกลียดชังเสมอ สิ่งเหล่านี้สะท้อนให้เห็นในหนังเรื่องนี้อย่างชัดเจน

ผมเชื่อว่า ใครที่ไปดูหนังเรื่อง MILK แล้ว จะเข้าใจมากขึ้นว่า ทำไมเกย์ต้องออกมาเดินพาเหรด ทำไมเกย์ต้องแห่แหนไปตามท้องถนน ทำไมต้องแต่งตัวบ้าๆ บอๆ (ในสายตาคนทั่วไป) ทำไมต้องทำตัวหลุดโลก ทำไมต้องประท้วง ทำไมเกย์ต้องกลายเป็น “พวกเรื่องมาก” สร้าง “ความวุ่นวาย” เรียกร้องสิทธิโน่นนี่นั่น ไม่มีที่สิ้นสุด?

คุณจะไม่แปลกใจเลยถ้าไปดูหนังเรื่อง “MILK” แล้วคุณจะได้คำตอบทั้งหมด

ลองคิดดู คุณเดินเล่นกับแฟนอยู่ดีๆ ก็มีคนโผล่มา เอามีดมาแทง แทง แทง ไม่รู้กี่สิบแผล ตำรวจไม่ช่วยอะไร กลับสมน้ำหน้าและสะใจ เหล่าเกย์เลยต้องพกนกหวีดห้อยคอไว้ เวลาออกไปไหนข้างนอก คว้ามาเป่า เรียกให้คนช่วยเพราะถูกทำร้าย

ลองคิดดู คุณเป็นครู เป็นอาจารย์อยู่ดีๆ ก็มีนักการเมือง (จอห์น บริกซ์ และแอนนิต้า ไบรอันท์) ออกมาป่าวประกาศว่า ต่อไปนี้ ต้องไล่ครูที่เป็นเกย์ และเป็นเลสเบี้ยนออกไปให้หมด ไม่ต้องให้สวัสดิการบ้านพัก ไม่ต้องให้มีงานทำ ใครที่ไม่ได้เป็นเกย์แต่เป็นข้าราชการ แล้วไปสนับสนุนเกย์ และเลสเบี้ยน ก็ต้องไล่ออกไปด้วย ครูที่เป็นเกย์และเลสเบี้ยนเหล่านี้ชอบล่วงละเมิดทางเพศเด็ก และที่สำคัญจะทำให้ลูกศิษย์กลายเป็นเกย์ เลสเบี้ยนกันไปหมด

สิ่งเหล่านี้ ล้วนเป็น “ข้ออ้าง” ที่ไม่ใช่ “ข้อเท็จจริง” ซึ่งไม่ต่างอะไรกับ “กระแส” ต่อต้าน ที่กำลังปลุกมวลชนอยู่ในขณะนี้

การที่อ้างว่า เมื่อเยาวชนไปเห็นขบวนพาเหรดที่มีสาวประเภทสองแต่งตัวสวยงามออกมาเดิน (แม้กระทั่งแต่งกายในชุดล้านนา) เยาวชนจะคิดว่า สวย “เลยอยากเป็นเกะเทย”

การที่มีงานประกวดสาวประเภทสอง เห็นการแต่งตัว ประกวดประชันกัน จะทำให้เยาวชน อยากเป็นกะเทย และจะทำให้มีกะเทยเพิ่มขึ้น เยาวชนจะเลียนแบบ (ส่วนประเด็นเรื่องอายุของคนเข้าประกวด เป็นอีกประเด็นหนึ่ง และผมคิดว่า เป็นประเด็นปลีกย่อย)

ความเคลื่อนไหวปั่นกระแสเหล่านี้เอง ไม่ต่างอะไรกับสิ่งที่นักการเมืองอเมริกันสองคนนั่นทำในยุค 30 ปีที่แล้ว พวกเขาเรียกร้องสร้างกระแสทางการเมืองให้คนเป็นพ่อเป็นแม่ตกใจ หวาดผวา ขวัญหนี เกลียดชัง แล้วเรียกคะแนนเสียงจากคนเหล่านั้นมาเข้าข้างตัว

แต่สิ่งที่แปลกประหลาดมหัศจรรย์ในไทยกว่าที่เกิดในอเมริกาก็คือ คนที่สร้างความรู้สึกเกลียดชังแบบนี้ เป็นเกย์เอง

แต่ในเรื่องร้ายๆ ก็ย่อมมีสิ่งดีๆ เช่นกัน สิ่งดีๆ ที่เกิดขึ้นจากเหตุการณ์พาเหรดเกย์ล่มที่เชียงใหม่ เพราะถูกประท้วงจากกลุ่มคนเสื้อแดง และเกย์ด้วยกันเอง คือตัวจุดชนวนให้เกิดการต่อสู้ในรูปแบบใหม่ เพื่อให้สังคมนี้ตื่นขึ้นมาเรียนรู้การเคารพสิทธิ์ของกันและกัน และเรียนรู้ว่า ความเกลียดชัง ไม่ใช่เรื่องแพ้ ชนะ แต่เป็นเรื่องที่บ่งชี้ความเป็นมนุษย์ในตัวของคุณเอง

แชะ! แชะ! ดีใจด้วยกับคุณฌอน เพนน์ที่รับบทฮาร์วีย์ มิลค์ได้ยอดเยี่ยมจนคว้ารางวัลนักแสดงชายยอดเยี่ยมในออสการ์ที่่ผ่านมา เป็นตัวที่สองแล้วที่เขาได้ ใครจะเชื่อว่าแบดบอย มาดแมนสุดกวน สามีเก่าของมาดอนน่าอย่างเขา จะเข้าใจเกย์ขนาดนี้ ในคำกล่าวหลังรับรางวัล เขายังพูดสนับสนุนให้รัฐแคลิฟอร์เนียสนับสนุนกฎหมายคนรักเพศเดียวกันแต่งงานกันได้ ปลื้มๆ แชะ! แชะ! ดังแรงยิ่งขึ้นๆ ไปก็ต้องคุณเจมส์ ฟรังโก้ หรือฉายาใหม่ เจมส์ ดีนในเรื่อง MILK เขาเล่นได้ดีมาก ถ้าใครซักคนมีแฟนที่คอยให้กำลังใจ และเป็นห่วงเป็นใย เข้าใจเสมออย่างเขา แม้จะไม่ได้อยู่ด้วยกัน คงเป็นสิ่งที่น่าพอใจที่สุดในชีวิตนี้แล้ว แชะ! แชะ!

แล้วเรา…จะพบกันอีก

“เลิกแอบเสียที Hiding No More” สัปดาห์นี้ใน Metro Lifeเป็นคอลัมน์สุดท้ายแล้วนะครับ เมื่อห้าปีที่แล้ว ในเดือนกุมภาพันธ์ 2547 คอลัมน์นี้ถือกำเนิดขึ้นอย่างฮือฮาพร้อมๆ กับ Metro Life และใช้ชีวิตยืนยาวคู่กับ Metro Life มาจวบจนวันสุดท้ายนี้

ผมอยากจะกราบขอบพระคุณ คุณขุนทอง เลอเสรีวาณิชที่ให้โอกาส คุณต่อพงษ์​ เศวตามร์ ที่เขียนประโยคที่ไม่มีวันลืมเลือน “เกย์ก็เป็นส่วนหนึ่งของสังคม” และคุณนรวัชร์ พันธุ์บุญเกิด ที่ใจเย็น รอคอย และสนับสนุนสุดแรง คุณน้องๆ กองเลขาฯ และทีมงานบรรณาธิการของ Metro Life ทุกยุคที่ช่วยทำให้คอลัมน์นี้เป็นส่วนหนึ่งของ Metro Life อย่างแนบแน่น เป็นกันเอง และสนุกสนาน

สิ่งที่ผมรู้สึกมีความสุขและปิติมากเสมอก็คือ ผมมีอิสระที่จะเขียนเรื่องอะไรก็ได้ในพื้นที่แห่งนี้ และสิ่งที่ผมเขียน มีคนเอาไปใช้ประโยชน์กระทั่งหลายคน “เลิกแอบ” แล้ว ขอบคุณคุณผู้อ่านทุกๆ ท่าน ผมรู้สึกภูมิใจกับสิ่งที่เขียนและได้ทำตลอดห้าปีที่ผ่านมา

ติดตามข่าวคราว และทักทายกันได้ที่ http://www.vitayas.wordpress.com หรืออีเมลมาคุยกันที่ vitayamail@gmail.com

บทส่งท้ายนี้ ไม่ใช่คำอำลา แล้วเราจะพบกันอีก…
วิทยา แสงอรุณ